Lieselot is geboren!

Mijn laatste nieuwe creatie ;-)

Lieselots verhaal begint een week geleden...  
(ale, eigenlijk 9 maand geleden, maar daar weiden we niet verder over uit ;-))

Maandag 24/11 had ik mijn laatste controle bij de gynaecologe en wist ik dat ik al voor 3 cm niet meer zou moeten afzien tijdens de bevalling. Voor die informatie moest ik echter wel betalen, want 's avonds ging ik met lage rugpijn slapen. Midden in de nacht voelde ik "krampen" opzetten. Ook al was het intussen mijn derde bevalling, ik begon toch wat nerveus te worden. Was het nu zo ver? Hoe zou het deze keer verlopen? Twee uur lang lag ik wakker en beeldde me al allerlei (ramp)scenario's in :-) Ik viel echter terug in slaap en bereikte de ochtend zonder verdere veranderingen. Ook dinsdag overdag verliep alles vlot, alsof er helemaal niets aan de hand was...

Het enige wat die dag veranderde, was de manier waarop ik tegen de bevalling aan keek. Ineens was alle stress verdwenen. Ik had zoiets van "Laat de baby nu maar komen, dan ben ik er ineens van af.". Ik voelde me er volledig klaar voor.

's Avonds hetzelfde scenario als de dag voordien. Tijdens het stikken van nog enkele doopsuikerzakjes, begon de rugpijn terug op te zetten. Ik ging om 20u al slapen, want ik had zo'n voorgevoel dat het wel eens DE nacht kon worden en ik maar beter zoveel mogelijk rust kon hebben voor het echt zo ver was. Om 0u50 's nachts werd ik wakker met weeën, perfect verdraagbaar, maar toch wel langer aanhoudend dan de nacht voordien en met een duidelijke piek. Ik begon te timen: zowel de tijd tussen de weeën als de intensiteit varieerde nogal, maar toen ik recht stond en wat vruchtwater verloor was het voor mij wel duidelijk: deze keer is het voor echt! Omwille van GBS (en de daarbij onvermijdelijke antibioticakuur) moest ik zo snel mogelijk na de start van de bevalling naar het ziekenhuis, dus om 1u20 maakte ik mijn man wakker. Oma en opa werden opgetrommeld om op de andere 2 kindjes te passen en tegen iets na 2u waren we in het Heilig Hart in Leuven. Dat heeft wel iets, zo midden in de nacht naar Leuven te rijden :-)
Bij aankomst bleek dat ik intussen 4cm had. Bijna halfweg, zonder al te veel last. Zo mocht het voor mij gerust verder gaan :-)

Stiekem ben ik wel een beetje jaloers op mensen zoals Tiene of Mme Zsazsa die in alle comfort en schijnbaar volledig ontspannen op een natuurlijke manier thuis bevallen, en toch... toch zie ik het me niet doen. Misschien deels omdat ik er totaal niet op voorbereid ben, maar het idee me in een ziekenhuis te bevinden, geeft me toch een bepaald gevoel van zekerheid. Ik hoef me niet constant af te vragen of alles wel normaal verloopt, want ik word door bekwaam personeel continu opgevolgd. Dat zorgt voor een zekere ontspanning, wat volgens mij alleen maar bevorderlijk kan zijn voor de bevalling.

Hoewel... eens in het ziekenhuis aangekomen voelde ik me zo relaxed dat alles, na een periode van weeën om de 5 minuten, gewoon terug stil viel ;-)
Tot ik hoorde dat de gynaecologe binnenkort aan haar ronde zou beginnen. Het was toen bijna 8u. Omdat de weeën bij de vorige 2 bevallingen ook niet echt op gang geraakten, werden ze met medicatie opgestart, wat ervoor zorgde dat ze meteen vrij heftig waren. Ik begon dus stilletjes aan te zweten bij het vooruitzicht en begon me nerveus te maken. Op slag waren de weeën terug daar :-)

Ik vond het eigenlijk best grappig dat de weeën zo met mijn gemoedstoestand samen gingen. Was ik rustig, dan vielen ze stil. Werd ik nerveus en begon ik teveel na te denken, dan waren ze daar terug :-)

Om 8u35 werd de baxter zachtjes opgestart. Om 8u40 kwam de gynaecologe langs en stelde vast dat ik intussen 5cm had, maar dat mijn vliezen niet volledig gebroken waren, dat het slechts om een scheurtje gegaan was. De medicatie werd stilgelegd, mijn vliezen werden volledig gebroken en zo kon ik verder "op mijn eigen weeën verder varen".

Of hij nog de tijd zou hebben zijn auto te verplaatsen, vroeg mijn man aan de gynaecologe (hij stond nog op de spoedparking). Ze lachtte "zo snel zal het wel niet gaan"...
Toen hij terug kwam, had ik al een paar stevige weeën achter de kiezen. Het breken van de vliezen had duidelijk vanalles in gang gezet. Om 9u20 kwam de vroedvrouw langs en vroeg hoeveel cm ik had toen de gynaecologe langsgekomen was. 5cm, zei ik. "Wij rekenen typisch aan 1cm per uur tot je 7 a 8 cm hebt, dan kan het ineens snel gaan." zei ze.
Ik rekende even snel. Oooh, dan zit ik nu ongeveer aan 6cm, dacht ik. Dan heb ik dus nog een uur of 2 te gaan. Dat zou wel eens kunnen, want bij de vorige twee bevallingen had het even lang geduurd.
Die gedachte was echter nog niet koud en de vroedvrouw was nog geen 20 seconden de deur uit, of ik moest haar ongelijk geven "Nee, het is NU zo ver!!" 

Mijn man riep haar meteen terug, de gynaecologe werd opgebeld. Het verbaast me hoe snel ze er was, dat ze uberhaupt nog op tijd was..."Ze floepen er hier vandaag precies allemaal vanzelf uit" hoor ik haar nog zeggen, terwijl ze razendsnel toeschiet. Drie keer persen later, lag ons heerlijk warm baby'tje op mijn buik... Wat een heeeeeeeeeeeerlijk gevoel!!

Even later hoor ik de gynaecologe over de baby spreken als "ze". Had ik dat goed gehoord? Dan pas drong het tot me door dat ik nog helemaal niet wist of het een meisje of een jongen was, die daar op mijn buik lag. Dat was niet alleen voor familie en vrienden, maar ook voor ons een complete verrassing gebleven. Even checken tussen de beentjes bevestigde: inderdaad, een MEISJE!

Wie had dat gedacht??? De hele zwangerschap door waren zowel mijn man als ikzelf ervan overtuigd geweest dat het wel terug een jongen zou worden. We hadden namelijk al twee jongetjes in huis, mijn man was zelf met 4 jongens thuis. Bovendien had de zwangerschap helemaal niet anders aangevoeld dan bij de twee jongens... Wij konden alleen maar jongens maken, daar was ik van overtuigd geweest.  :-)  

Een meisje... zot jong... Da's toch wel even wennen :-)
Maar ik ben echt super super blij!!! 

We zijn momenteel nog niet 100% klaar voor de "roze golf" die ons huis nu waarschijnlijk automatisch zal overspoelen. HELP! ;-)

Maar ik begin stilaan ook wel al voordelen te zien van een meisje in huis. Kan ik van die zalige kleedjes voor maken... En al die schoon meisjesstofjes die ik tot nu toe allemaal links moest laten liggen... Ale seg, een meisje! Dat schreeuwt toch gewoon om een uitbreiding van de stoffenvoorraad ;-)

En weet je wat, 't schoonste van al is, dat mijn eigen mama, exact 60 jaar geleden, op exact dezelfde datum (26 november) en op exact hetzelfde uur (9u30), ter wereld kwam. En dat ze zo op een kleindochtertje gehoopt had! Lieselot zorgt meteen ook voor het eerste viergeslacht!
Kan iemand zich een schoner verjaardagscadeau wensen?